İnsan yaşamadan göremiyor.  Kendi çocuklarım olmadan önce, çocuklara karşı bu kadar duyarlı olabileceğim, onlar için yüreğimin titreyeceği aklıma bile gelmezdi. Oysa şimdi, belki de gözümün değdiği her çocuk, benim çocuğummuş gibi hissediyorum.

Çocuklar için doğrunun ne olduğunu hissetmek ve keşfedebilmek için, kendimi onların yerine koyarak değerlendirdim hep yaşamı.  Bu deneyimler bana çocukların dünyasını daha iyi anlayabilme, onların duygu ve düşüncelerini yüreğimde hissedebilme ayrıcalığını tanıdı.

Oğullarım Evren (1980) ve Alper (1986), Olimpus dağında hiç sönmeden kaynayan ilham kaynağım gibiydiler. Eğer bugün çocuk yazınında Aytül Akal varsa,  bunun tek nedeni, tek kaynağı, tek ateşleyicisi, onlardır. Beni kendi dünyalarına almasalar, sınırsız bir esin coşkusu vermeseler, evet, büyük olasılıkla ben yine yazar olurdum, ama çocuklar için değil...

Çocukların renkli dünyasına girmek ve orada kalmak...

Çok eğlenceli.